In het evolutieproces van dier naar mens is er of zijn we op een bepaald ogenblik tot de beschikking gekomen van een heel krachtig instrument zijnde het denken.
Deze evolutie is hoogstwaarschijnlijk geleidelijk gekomen, het dier evolueerde langzaamaan tot mens, waarschijnlijk zoals Darwin en evolutie theoretici enz. stellen via de aap, mensaap, oermens, Neanderthaler en alle andere varianten enz.
In plaats van het instrument te gebruiken zijn we om zo te zeggen erin gekropen om het te kunnen beheersen, zo dachten en hoopten we althans. Enkel, het is een gevangenis geworden waar we niet meer uit geraken.
Men kan het ook zien als een labyrint waar we de uitgang niet meer van terugvinden, indien we die nog zoeken want de meesten onder ons zijn al helemaal vergeten en/of beseffen niet meer dat we in een gevangenis / labyrint zitten, ze zijn er helemaal in opgegaan en beschouwen het als zijnde hunzelf, hun eigen ik, ik ben de gedachte, het denken ben ik, mijn gedachten.
Een labyrint vol gangen waarin we eindeloos dolen, met obscure en vergeten hoeken en tunnels, en al onze herinneringen, verlangens, hopen, smarten, vreugden, overwegingen, twijfels, angsten, verwachtingen, … .
Ook hebben we geleidelijk aan deze gevangenis steeds proberen te ontwikkelen en opsmukken door steeds ingewikkelder en complexer te denken en ervan gebruik te maken om een heel geavanceerde wetenschappelijke en technologische wereld rondom ons heen te creëren om zo de illusie van ons denken als zijnde ik, hoog te houden, prominent en belangrijk te maken, we zijn toch zo fier van onze verwezenlijkingen.
Maar wat we grotendeels/meestal niet beseffen is dat het denken, of tenminste het totaal erdoor beheerst zijn, ook de oorzaak is van alle wantoestanden, conflicten en problemen waarmee we voortdurend geconfronteerd worden en die we als zijnde van buiten ons komende beschouwen, niet beseffende dat we ze zelf veroorzaken door onze verslaving aan het denken. Het denken dat meestal kromgebogen en onzuiver is en vaak destructief werkt.
Het denken valt niet te stoppen, waar is de uitzet knop, is er wel een? Hoe graag zouden we het niet willen kunnen uitzetten, voor een tijdje, om weer tot rust te kunnen komen.
Bij sommigen neemt het overweldigende proporties aan, hij/zij slaagt door, vangt, de stoppen zijn doorgeslagen, is zot geworden, niet meer normaal, … zeggen we dan.
Maar elk van ons zit gevangen in de ononderbroken gedachtegang of stroom. Observeer het zelf.
Geschreven op 13-7-2016, bijgewerkt en correcties op 18-8-2021.
